Vertrouwen

Wat een eitje zou zijn van 13,5 km werden er een paar meer.

Het zit zo; we hebben bedacht om de binnendoor wegen te mijden en desnoods wat om te lopen want over asfalt rijden onze karretjes die eigenlijk veel te zwaar zijn door je weet maar nooit samen, veel makkelijker. Na een paar km zaten we op een kruising en volgens het bord was het nog maar 11,5 km. Makkie dus. Maar nu was er een verleiding van een binnendoor weg wat ons km's zou schelen. Dat doe je dus en het is de camino. Fatale blunder want toen we weer op de weg stonden kwamen we er achter dat we nog steeds 11 moesten.........maar we moesten wel door en die weg werd  later een beekdal bezaaid met allemaal grote en kleine stenen, gaten en rotsblokken. Irma ging tot 3 maal toe onderste boven nog helemaal ingespannen.  En het ergste was dat al die wegen alleen maar naar boven gingen. Wat een tocht en ik zal het maar kort houden. Uiteindelijk de weg weer opgezocht en komen we in Chatelut aan en wat denk je ; camping gesloten. We hebben ook geen water meer en dus maar naar het dorp en zien een Auberge, die ons kan helpen aan eten heel misschien onderdak.  Ik naar binnen en vraag of ze misschien een kamer hebben. Nee meneer oh. Zit er een meneer op de stoel een biertje te drinken die zich ermee bemoeit. Hij wil zelfs na ons verhaal de burgemeester erbij halen, maar dat ging de herbergierster wat te ver. Maar eten kon en de vreemdeling wilde ook mee eten. Ik denk man houd je bij je biertje en lul nu niet overal tussendoor. Blijkt hij iets met een Gite te hebben en neemt mij mee om te kijken. En nu snapte ik het. De Gite had een kamer voor pelgrims en er waren nog 3 bedden over. Ik bellen "non monsieur, plein oftewel vol. Wij terug naar Irma bij de Auberge en nemen maar een biertje want het eten duurde nog even. Ondertussen komen er meer binnen ook twee Franse pelgrims die er vandaag ontmoeten. Zj denken ook mee. Uiteindelijk komt er nog een mevrouw, eentje met haar op de tanden, welke ook een Gite heeft. Ze heeft nog twee plaatsen en wij meeet de tassen en mevrouw, maar het blijft uiteindelijk dezelfde Gite te zijn die vol was. We hebben gelijk geboekt en onze tassen achter gelaten. Onze Italiaan was ook mee gekomen en bemoeide zich weer overal mee. Ons best we hebben eten en een bed.  Beiden in het bovenste stapelbed. En na het diner met de Italiaan, die overigens 79 is en vandaag 39 km heeft gelopen. De eetzaal was overigens wel vol want de plaatselijke huisvrouwenclub had een avondje uit met de club. Reuze gezellig.

Kortom, weer een enerverende dag.

Morgen praat ik jullie bij over vandaag. Mijn vingers doen zeer van het tikken. 

Lieve groet van ons beiden.