Onze camping

Een camping is voor mij altijd een bron van inspiratie vanwege de grote diversiteit in alles. Er komen er op de fiets met tentjes en zo , groepjes wielrenners , mensen in een grote luxe camper met alles erop en eraan, zij die wat minder te maken hebben en alleen een tent hebben en noem maar op. Mensen waarvan je denkt zou daar een steekje los aan zijn? Maak je er niet druk over het gaat allemaal samen en als er wat is help je elkaar. Zoals een paar dagen terug toen er tegenover ons iemand met een mooie witte auto ging staan. Meneer stapt uit en telefoneert, niks bijzonders dus. Wij, zitten met onze tent op een 3meter hoger terras en kijken uit over de andere helft en zien wat daar gebeurt. Meneer doet de achterklep open en pakt twee pakketjes die hij op de grond legt en eentje wat langer pakket dien hij  op de dak van de auto legt. En weet belt meneer. Wij denken , dit wordt leuk. Mag je natuurlijk niet denken...maar toch!  Dan gaat ie een pakket uitpakken. Hey blijkt plastic te zijn wat ie keurig netjes parallel aan de heg met pennen aan de grond vastzet. Als geroutineerd tentopzetter denk ik " wel een beetje smal en waarom onder de heg.?" Ik krijg wel het vermoeden dat de pennen wat fum zijn voor de stenige ondergrond,maar voila. Dan gaat het andere pakketje open en dat blijkt een tentje te zijn die precies past op de pakweg 6 m lange plastic strook, maar dan blijft er nog  4 m over. Gelukkig komt er versterking van iemand die hij zeker zonet belde. Dan de surprise want er komt nog een pakket uit de auto, nog een tent en die gaan ze samen opzetten, nou ja een poging doen. Wat is dat moeilijk zeg om je gezicht in de plooi te houden als je in lachen uit wilt barsten. Ze beginnen met de binnentent , de haringen slaan ze in de grond, maar achter hem vliegen ze er net zo snel weer uit. Ik had hier nog wel uren naar kunnen kijken ,maar Irma vind dat ik hen moet helpen. Dus 10 min. Later staat ie en waarom ik dit vertel? Al die lieve mensen staan op deze camping en ze accepteren elkaar allemaal zoals ze zijn. Mooi hè, maar als ik dan vanochtend in de krant lees dat D66 zich druk gaat maken over de verharding in de samenleving, dan besef ik dat er nog een heel andere realiteit is. Ik Moest dit even kwijt hoor

 Als we dan naar boven rijden om de Honeck te beklimmen komen er veel jonge mensen tegen die elk voor zich hun best doen om boven te komen. Niemand staat er boven om hen te begroeten of te juichen. Je doet het voor jezelf. Net zo als wij vanmorgen de Honeck beklommen 

Geweldig als je dan bovenop de Honeck staat en in de verte de Grande Ballon ziet die slechts 67 m hoger is. 1427 m. Bovenop hebben we een heerlijk broodje gegeten en met al die mensen die er waren genoten van het uitzicht. Ik bedacht me dat ik hier ruim ,15 jaar geleden ook met Nienke zat. Bijzonder is dat.

De terugtocht was iets minder want ik heb toch wel wat veel van mijn knie gevergd. Op dit moment gaat het weer prima hoor. Maar wat een dag om zo samen te beleven.

Lieve groet van Irma en Jan

​​​​​

.