Niks te vertellen.

Daar zit je dan op je pad verworven landgoed met zijn weidse uitzicht te

mijmeren over wat er afgelopen dagen gebeurde.

Gisteren werden we wakker in een stapelbed met zijn 5-en want onze Italiaan was om 4uur al opgestaan. En dan rustig op weg naar Pont du Lorgnon. Mooie rustige wandeling, samen met twee jonge Franse dames gekletst en koffie gedronken. Weer op weg stopt er een tegemoetkomende auto naast ons en vraagt waar naartoe. De camping bij de Pont . Hij vertellen dat hij de eigenaar is en het leuk vind als we komen, want hij had net twee andere Hollanders ontvangen. Wij kijken elkaar aan en zeggen "die lange met de Nederlandse vlag aan een paal op zijn rug en een blonde vrouw" . Hij beaamt het. Wat een verschil maakt het hoe je tegemoet getreden wordt. Dat was dus weer een leuk en gezellig weerziens.

Vanmorgen gingen we om /8uur al weg, want het zou warm worden en het was een lange tocht. .De teller bleef precies op 26 staan en onze spieren waren niet blij met ons. Het was een tocht met meer heuvels als dalen volgens mij. Telkens als meende dat er nu wel een lange afdaling zou komen was er weer een berg. We zeiden al tegen elkaar er valt vanavond niet veel te vertellen. Dachten we, want we komen bekaf in het dorp zeker na de lange steile weg er naartoe, blijkt ons adresje niet thuis te zijn en niet thuis te geven na vele belletjes onderweg. En nu? Geen Auberge dit keer,maar wel een groep jongelui die petanque speelden. Ik dacht ik gooi het gewoon in de groep. En ja hoor na wat gebel vertelden ze me waar ik moest zijn want daar woonde familie van haar. Wij de karren weer omgezeuld en op weg naar dat adresje midden in het dorp. Ziet er uit als een gewoon huis maar als we achter komen verschiet ik toch van kleur. Alsof onze lieve heer een vuilnis wagen boven het erf omgekeerd heeft. Jn daar moet je even doorheen kijken. Bij de achterdeur, een van de vele hoor krijg ik geen sjoege. En net wil ik een laag deurtje opentrekken komt er een klein gebocheld vrouwtje, met de neus dicht bij de grond de deur uit. Maar ze heeft hele vriendelijk slimme oogjes, die me vragend aankijken. Ik smelt. Leg het probleem uit komt er een manskerel met een wagen stront de staldeur uit die hij naast deur omkiepert!! Ook hem doe ik kond van het probleem en hij zegt dat Lucy, die ik wilde bereiken wel vaker dit probleem heeft en pelgrims in arre moede maar doorsjokken. Als we het probleem van alle kanten bekeken hebben komt een derde langs de stal aanlopen en kort samen gevat. Ze haalt een grote fles water en vult met Irma de onze en sjouwt met ons naar een verderop in het dorp gelegen weiland, welke naast het kerkhof ligt. Wat een grandioze oplossing zeg en ons pelgrimspas loopt er langs. Aan belangstelling hebben we niet te klagen gehad, want een aantal kwam al vrij snel kijken hoe dit afliep. We zitten inmiddels na een copieuze maaltijd die we van onze zussen kregen te genieten van een bakkie lekkere thee en de zonsondergang af te wachten. 

Waar maak je dit nu mee en wat zijn er toch mooie mensen. 

. 

.