Dordogne

Soms bevind je je op plekjes, waar je altijd wel zou willen blijven. Zo was het nu ook met ons toen we op de camping aan het eind van onze voetreis waren. 's Morgens vonden we twee of vier verse eitjes bij ons kooktoestel zodat we een eitje konden bakken of koken, naar gelang we lusten. De kikkers die ons 's avonds in slaap kwaakten ondersteund door het vioolconcert van de krekels. Soms deed de merel er een schepje bovenop door een solo ren beste te geven en 's morgens werden we gewekt door de haan al hield dit prachtige, eigenwijze beest zich niet altijd aan de juiste tijden, maar daar let alleen een kniesoor op. Begrijpen jullie een beetje de moeite die we hebben met verder te trekken! Maar is het op je levenspad niet netzo? Je moet die weg blijven gaan...

Dus zo kwamen we gisteren terecht in Perigeux, hoofdstad van de Perigord-Dordogne. Een echte middeleeuwse stad met bochtige nauwe straatjes en prachtig geconserveerd. Nauw, omdat er in die tijd geen auto's waren maar men had karren en als die elkaar konden passeren dan was de straat breed genoeg. Natuurlijk ook een enorme kathedraal,  gewoonweg reusachtig om te zien . Met 5 grote koepels die met elkaar een kruis vormen met de lange as van bijna 100 m. In deze kerk hebben we een kaarsje aangestoken voor al die mensen die dit wat wij doen niet kunnen en misschien wel graag eens hadden willen doen. 

Even ten noorden van Perigeux is Richard Leeuwenhart, vorst van Engeland gedood in de strijd met de Fransen. Met diezelfde Fransen was hij ten strijde getrokken tegen de bezetters van Palestina tijdens één van de 6 kruistochten. In de Dordogne hadden zich in die periode rond 12e 13e eeuw veel Engelse kruisvaarders gevestigd. 

Inmiddels bevinden wij ons dus in deze ook bij veel Nederlanders bekende streek. We zitten weet bijna alleen op een campinkje die inmiddels weer helemaal gefatsoeneerd wordt voor de komende zomer. Er is weer een bakker in het dorp en het is er zonnig en wat mooi is. Vandaag heb ik weer 8 km gelopen, wel met een beetje pijn, maar dit voelt goed hoor. Morgen gaan we nog iets zuidelijker naar Montignac in het hart van de Dordogne. Maar daar komen we op terug hoor. 

Omdat ik aan mijn telefoon limiet zit zijn foto's een probleem en maak ik nu gebruik van Irma's telefoon. Zij kreeg een deel van mijn Mb's maar ik deed dat per ongeluk 2x en kon dat niet terug zetten

 Gelukkig is de telefoonmaand bijna om.

Met een lieve groet van Irma en Jan